Święta Wielkanocne (Easter)
Popatrzmy teraz na Easter (święta Wielkanocne). Co oznacza termin Easter sam w sobie? Nie jest to nazwa chrześcijańska, lecz ma pochodzenie Chaldejskie. Easter to nic innego jak Astarte, jeden z tytułów Beltis, królowej nieba. Kult Bel'a, czyli Baal'a, czyli Moloch'a i Astarte czyli Ishtar, został bardzo wcześnie wprowadzony do Brytanii wraz z Drusami, "kapłanami gajów".
Dziś jeszcze praktykowane jest w Brytanii przeskakiwanie czyli przejście przez ogień. Jest to faktycznie część starożytnego kultu Baal'a i osoba, na którą padł los niegdyś była palona w ofierze. Zapłacenie fantu wykupuje ofiarę. Jeśli więc Baal był czczony w Brytanii, to nie trudno uwierzyć, że jego współmałżonka Astarte była również uwielbiana przez naszych przodków, i że od Astarte'y, której imię w Niniwie była Ishtar, religijne uroczystości kwietniowe, tak jak to dziś jest praktykowane, zostały nazwane imieniem Easter - ten miesiąc, wśród naszych pogańskich przodków, był nazywany miesiąc-Easter.
Festiwal, o którym czytamy w historii Kościoła, pod nazwą Easter, w trzecim lub czwartym wieku był całkiem innym festiwalem niż ten, jaki się obecnie obchodzi w Kościele Rzymskim, i w tamtym czasie nie był znany pod nazwą Easter. Był nazywany Pascha, lub Passover (Przejście, Ominięcie) i mimo, że nie ustanowiony przez Chrystusa ani przez Apostołów, był bardzo wcześnie obchodzony przez wyznawców Chrześcijaństwa, na wspomnienie śmierci i zmartwychwstania Chrystusa.
Ten festiwal oryginalnie zbiegał się z czasem Żydowskiej Paschy, kiedy Chrystus został ukrzyżowany, okres, który, w dniach Tertuliana, pod koniec drugiego wieku, jak wierzono przypadał na 23 marca. Festiwal nie był bałwochwalczy i nie był poprzedzony Wielkim Postem. Okres czterdziestu dni abstynencji Wielkiego Postu został bezpośrednio zapożyczony od czcicieli bogów Babilońskich. Taki czterdziestodniowy Wielki Post "na wiosnę roku", jest ciągle obchodzony przez Yezidis, Pogańskich czcicieli Diabła w Kurdystanie, którzy przejęli go od swoich wcześniejszych mistrzów z Babilonu. Taki czterdziestodniowy Wielki Post był przestrzegany na wiosnę przez Pogan Meksykańskich ku czci słońca. Był też obchodzony w Egipcie ku czci Adonis'a lub Osiris'a, wielkiego boga pośrednika. Wśród Pogan post ten był niezbędnym okresem przygotowawczym do corocznego festiwalu przypominającego śmierć i zmartwychwstanie Tammuz'a, obchodzonego poprzez płacz i radość, występujące na przemian. W Palestynie obchodzony był w miesiącu Tammuz czyli w czerwcu, w Egipcie w połowie maja, w Brytanii w kwietniu.
Celem pogodzenia Pogaństwa z nominalnym Chrześcijaństwem, Rzym zastosował swoją utartą politykę zmieszania obchodu Chrześcijańskiego i Pogańskiego, wprowadzając zręczną poprawkę do kalendarza. Opatowi Dionysius'owi Mniejszemu przypisuje się przesunięcie o cztery lata, daty ery Chrześcijańskiej, czyli narodzin Chrystusa. Przez ignorancję czy przez zamyślony plan, narodziny Pana Jezusa wypadły cztery lata później niż prawdziwe.
Początkowo post poprzedzający święta Wielkanocne był trzy-tygodniowy, osiągając sześć tygodni, czyli czterdzieści dni w roku 519, na mocy dekretu Soboru w Aurelii za czasów Hormisdas'a, Biskupa Rzymu. Kilka dni później Dionysius wprowadził wspomnianą poprawkę do kalendarza. Wprowadzenie nowego kalendarza spotkało się z żywym oporem. Różnica pomiędzy Chrześcijańską Paschą i Pogańskimi świętami Wielkanocnymi (Easter), narzuconymi przez Rzym, wynosiła cały miesiąc, i tylko użycie przemocy i przelewu krwi, zapewniło zastąpienie Chrześcijańskich obchodów związanych z Żydowską Paschą, przez festiwal Babilońskiej bogini.
Zwyczaje, które towarzyszą obchodom tego święta potwierdzają jego Babiloński charakter. Bułeczki Wielkiego Piątku i farbowane świateczne jajka występowały w Chaldejskich rytuałach. Takie same placki ofiarowywano królowej niebios, bogini Astarte, 1500 lat przed erą chrześcijańską. Mówi o tym prorok Jeremiasz: "Synowie zbierają drwa, ojcowie rozpalają ogień, a żony ich ugniatają ciasto, aby czynić placki królowej niebios." (Jer.7:18)
W Japonii, Chinach, Egipcie, Grecji, Babilonie, poświęcone jajka używane były w religijnych rytuałach. Wierzono, że z jaja ogromnej wielkości, które spadło z nieba do rzeki Euphrates, przetoczonego przez ryby na brzeg i wylęganego przez gołębie, wyszła Venus, która następnie nazwana została Syryjską Boginią, to znaczy Astarte. Odtąd jajko stało się symbolem Astarte'y czyli Easter. Mistyczne jajo Astarte'y symbolizuje arkę w czasach potopu, w której cała rasa ludzka została zamknięta. Rzymski Kościół zaadoptował to mistyczne jajo Astarte'y i poświęcił je jako symbol zmartwychwstania Chrystusa.
Popatrzmy teraz na Easter (święta Wielkanocne). Co oznacza termin Easter sam w sobie? Nie jest to nazwa chrześcijańska, lecz ma pochodzenie Chaldejskie. Easter to nic innego jak Astarte, jeden z tytułów Beltis, królowej nieba. Kult Bel'a, czyli Baal'a, czyli Moloch'a i Astarte czyli Ishtar, został bardzo wcześnie wprowadzony do Brytanii wraz z Drusami, "kapłanami gajów".
Dziś jeszcze praktykowane jest w Brytanii przeskakiwanie czyli przejście przez ogień. Jest to faktycznie część starożytnego kultu Baal'a i osoba, na którą padł los niegdyś była palona w ofierze. Zapłacenie fantu wykupuje ofiarę. Jeśli więc Baal był czczony w Brytanii, to nie trudno uwierzyć, że jego współmałżonka Astarte była również uwielbiana przez naszych przodków, i że od Astarte'y, której imię w Niniwie była Ishtar, religijne uroczystości kwietniowe, tak jak to dziś jest praktykowane, zostały nazwane imieniem Easter - ten miesiąc, wśród naszych pogańskich przodków, był nazywany miesiąc-Easter.
Festiwal, o którym czytamy w historii Kościoła, pod nazwą Easter, w trzecim lub czwartym wieku był całkiem innym festiwalem niż ten, jaki się obecnie obchodzi w Kościele Rzymskim, i w tamtym czasie nie był znany pod nazwą Easter. Był nazywany Pascha, lub Passover (Przejście, Ominięcie) i mimo, że nie ustanowiony przez Chrystusa ani przez Apostołów, był bardzo wcześnie obchodzony przez wyznawców Chrześcijaństwa, na wspomnienie śmierci i zmartwychwstania Chrystusa.
Ten festiwal oryginalnie zbiegał się z czasem Żydowskiej Paschy, kiedy Chrystus został ukrzyżowany, okres, który, w dniach Tertuliana, pod koniec drugiego wieku, jak wierzono przypadał na 23 marca. Festiwal nie był bałwochwalczy i nie był poprzedzony Wielkim Postem. Okres czterdziestu dni abstynencji Wielkiego Postu został bezpośrednio zapożyczony od czcicieli bogów Babilońskich. Taki czterdziestodniowy Wielki Post "na wiosnę roku", jest ciągle obchodzony przez Yezidis, Pogańskich czcicieli Diabła w Kurdystanie, którzy przejęli go od swoich wcześniejszych mistrzów z Babilonu. Taki czterdziestodniowy Wielki Post był przestrzegany na wiosnę przez Pogan Meksykańskich ku czci słońca. Był też obchodzony w Egipcie ku czci Adonis'a lub Osiris'a, wielkiego boga pośrednika. Wśród Pogan post ten był niezbędnym okresem przygotowawczym do corocznego festiwalu przypominającego śmierć i zmartwychwstanie Tammuz'a, obchodzonego poprzez płacz i radość, występujące na przemian. W Palestynie obchodzony był w miesiącu Tammuz czyli w czerwcu, w Egipcie w połowie maja, w Brytanii w kwietniu.
Celem pogodzenia Pogaństwa z nominalnym Chrześcijaństwem, Rzym zastosował swoją utartą politykę zmieszania obchodu Chrześcijańskiego i Pogańskiego, wprowadzając zręczną poprawkę do kalendarza. Opatowi Dionysius'owi Mniejszemu przypisuje się przesunięcie o cztery lata, daty ery Chrześcijańskiej, czyli narodzin Chrystusa. Przez ignorancję czy przez zamyślony plan, narodziny Pana Jezusa wypadły cztery lata później niż prawdziwe.
Początkowo post poprzedzający święta Wielkanocne był trzy-tygodniowy, osiągając sześć tygodni, czyli czterdzieści dni w roku 519, na mocy dekretu Soboru w Aurelii za czasów Hormisdas'a, Biskupa Rzymu. Kilka dni później Dionysius wprowadził wspomnianą poprawkę do kalendarza. Wprowadzenie nowego kalendarza spotkało się z żywym oporem. Różnica pomiędzy Chrześcijańską Paschą i Pogańskimi świętami Wielkanocnymi (Easter), narzuconymi przez Rzym, wynosiła cały miesiąc, i tylko użycie przemocy i przelewu krwi, zapewniło zastąpienie Chrześcijańskich obchodów związanych z Żydowską Paschą, przez festiwal Babilońskiej bogini.
Zwyczaje, które towarzyszą obchodom tego święta potwierdzają jego Babiloński charakter. Bułeczki Wielkiego Piątku i farbowane świateczne jajka występowały w Chaldejskich rytuałach. Takie same placki ofiarowywano królowej niebios, bogini Astarte, 1500 lat przed erą chrześcijańską. Mówi o tym prorok Jeremiasz: "Synowie zbierają drwa, ojcowie rozpalają ogień, a żony ich ugniatają ciasto, aby czynić placki królowej niebios." (Jer.7:18)
W Japonii, Chinach, Egipcie, Grecji, Babilonie, poświęcone jajka używane były w religijnych rytuałach. Wierzono, że z jaja ogromnej wielkości, które spadło z nieba do rzeki Euphrates, przetoczonego przez ryby na brzeg i wylęganego przez gołębie, wyszła Venus, która następnie nazwana została Syryjską Boginią, to znaczy Astarte. Odtąd jajko stało się symbolem Astarte'y czyli Easter. Mistyczne jajo Astarte'y symbolizuje arkę w czasach potopu, w której cała rasa ludzka została zamknięta. Rzymski Kościół zaadoptował to mistyczne jajo Astarte'y i poświęcił je jako symbol zmartwychwstania Chrystusa.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz